Κείμενα Ημερολογίου
Τη γιαγιά μου από τον πατέρα μου τη λέγαν Ουρανία. Σαν ήρθε η ώρα να με βαφτίσουν, η γιαγιά δήλωσε πως ήθελε να με βαφτίσουν με το όνομα της δικής της μητέρας, που ήταν Ευαγγελία. Γιατί ο πατέρας μου ήταν μοναχοπαίδι, ορφανό, και το όνομα Ευαγγελία δεν το είχε πάρει κανείς στο σόι. Οι δικοί μου έδωσαν τη σολομώντεια λύση, βαπτίζοντάς με με τα δύο ονόματα: Ευαγγελία Ουρανία. Παρότι μόνο το πρώτο γράφτηκε στα χαρτιά, και τα δυο έχουν γραφτεί στη μνήμη μου, ως μια αφήγηση της παιδικής μου ηλικίας, πότε αστεία, πότε χρεωστική, πότε ευχητική. Τόσος ουρανός σε ένα παιδικό κορμί ήταν κάπως βαρύς. Ευτυχώς είχαν την πρόνοια οι δικοί μου να κόψουν το όνομά μου σε ένα απλό και λιτό Εύη. Το Εύη είναι ένα σημαίνον χωρίς σαφές σημαινόμενο, πέρα από το περιεχόμενο που του προσέδιδε η τρελιάρικη και λίγο μποέμικη φύση μου. Ωστόσο, αυτό το Ευαγγελία Ουρανία, επανερχόταν πότε πότε, και σήμερα ακόμα με συνοδεύει, ως γνωστική απορία, και ενδεχομένως μύχια επιθυμία.
Εντούτοις, είμαι εντελώς, μα εντελώς γήινη. Και σήμερα, μέρα γιορτής, ασχολήθηκα με ένα πεζότατο έργο. Διότι είμαι και εργασιομανής. Έκανα «σέρβις» στον υπολογιστή μου, ένα παλιομηχάνημα που σέρνεται και βογγάει. Με την υψηλή μου τεχνογνωσία και με πλήρη επίγνωση ότι αν δεν τα καταφέρω πάει για format, εξάσκησα τις δεξιότητές μου στο μάξιμουμ, καθότι «πενία τέχνας κατεργάζεται». Ξεβίδωσα λοιπόν το καπάκι, πήρα το πιστολάκι των μαλλιών, και φύσηξα όλη τη σκόνη από τα σώψυχα του μαγικού κουτιού, το οποίο απέλαυσε τη σπάνια περιποίηση, σαν αγχωμένη νοικοκυρά σε πολυθρόνα κομμωτηρίου… Χαλάρωσε το μηχάνημα… Το βίδωσα, το σύνδεσα, και με ευγνώμονα διάθεση ανταπέδωσε τη χάρη. Το μηχάνημα τρέχει, πετάει. Το ίντερνετ διπλασίασε ταχύτητα, ο θόρυβος σίγησε, ο βόγγος σταμάτησε… Η Εύη, γήινη ύπαρξη, καταϊκανοποιήθηκε… Και αφέθηκε στις περιποιήσεις μιας χαδιάρας οικογένειας… και στην παρέα σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου