Ευαγγελισμός, κι η Θάλασσα χρυσίζει...

Έργο του Σπύρου Βασιλείου

Μέρα μουντή. Ο ουρανός έτοιμος να κλάψει. Περπάτησα μόνη μου ώρα πολλή πάνω στο βουνό, ανεβαίνοντας πλαγιά πλαγιά από Μελίσσια προς Πεντέλη, πάνω στο χώμα. Πιο καφέ, ομαλό και υγρό στην πλευρά των Μελισσίων. Εκεί φυτρώναν ανεμώνες. Πιο πετρώδες, κακοτράχαλο καθώς ανέβαινα ψηλότερα. Πατούσα απαλά πάνω στα θυμάρια και τα ρείκια, πηδούσα καμένα και παρατημένα κλαριά. Ξαπόστασα στη θέση «Πέτρες», πάνω σ’ ένα σχιστόλιθο. Είναι η αγαπημένη μου θέση οι Πέτρες, αυθόρμητο δικό μου το τοπωνύμιο, κι ο θρόνος μου σκληρός. Είχα ανάγκη αυτή την επαφή με τη φύση, μακριά από τις ειδήσεις και τον «πολιτισμό». Είχα ανάγκη τη μακρινή θέα. Είχα ανάγκη τη σωματική κόπωση. Κίτρινες μαργαρίτες, άγρια σκυλάκια, και άλλα ταπεινά αγριολούλουδα που δεν ξέρω το όνομά τους ήταν η συλλογή εδώ. Ο αέρας ξύριζε, και το μπουκέτο μου κινδύνευε να μαδήσει, αλλά άντεχε…

…Γαβριὴλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται.

25 Μαρτίου 2010, σύσταση του ευρωμηχανισμού.

25 Μαρτίου 2013, ένταξη της Κύπρου, αρχή του Γολγοθά και για το νησί της Αφροδίτης

25 Μαρτίου, κάθε χρόνο, στον παροντικό και εσχατολογικό λειτουργικό χρόνο, δηλαδή σήμερον

τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον,
καὶ τοῦ ἀπ' αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις·
ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται…

Θέλω να το νιώσω αυτό, το νιώθω στα βουνά, με τους φίλους μου τα άγρια σκυλιά…

Στην πολύβουη μητρόπολη των ανθρώπων, πιο κακοποιημένη έννοια από αυτή της σωτηρίας, εσχάτως, δεν υπάρχει… Κάθε λογής σωτήρες ζητούν προσκύνηση και οδηγούν όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο.

Είμαι χαρακτήρας δυσσεβής, μα οι χρόνοι της φύσης, της αέναης ανακύκλυσης των εποχών, με φέρνουν πιο κοντά στον Δημιουργό.

Η καταστροφή που έχει συντελεσθεί στο Πεντελικό, το Χαμένο Δάσος, είναι άλλη μια υπόμνηση του προπατορικού αμαρτήματος, της απληστίας μας, του πένθους μας, σε παροντικούς καιρούς.

Αλλά τα ρείκια, τα θυμάρια, τα ταπεινά αγριολούλουδα είναι η υπόμνηση της ομορφιάς.

Διὸ καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ, τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν·
Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ!

25 Μαρτίου 1821, συμβολική απαρχή της Ελληνικής Επανάστασης.

Η επανάσταση του καιρού μας πρέπει να είναι διαρκής, ταπεινή, και ο ηρωισμός της η αντοχή στη διάρκεια, η σύνεση και η συνεργατικότητα. Η αλλαγή ήθους και ρότας στα πολιτικά πράγματα.

Ο ήλιος βυθίζεται στη θάλασσα, κι η θάλασσα χρυσίζει. Ένα ιστιοφόρο ανοίγει τα πανιά, μα για μισεμό μα για προκοπή. Κι οι ποδηλάτες με τα μέσα τα μηχανικά, με μόνη δύναμη των ποδιών τους, δίχως χρεία καυσίμων, συνεννοούνται. Πρέπει να δυναμώσουμε τα πόδια μας, ν’ ανοίξουμε τα πνευμόνια μας… Θα συμπορευτούμε σε μεγάλη ανηφόρα.

Μια ισχνή και χλομή παπαρούνα ήταν η τελευταία συλλογή της πρωινής μου βόλτας. Άλικη παπαρούνα, ισχνή, χλωμή κι αδύναμη, αμυδρή υπόμνηση της ανάστασης.