Από τον Λουσμένο στο Φως Παραδείσιο Τόπο μας

«Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται,

Ζυγὸν δουλείας ἂς ἔχωσι·

θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία»

Α. Κάλβος

Στα όμορφα μάτια των παιδιών

Γερνάμε καθώς σωρεύουμε πείρα, σε χρόνο που κυλάει με μοναδική πυκνότητα. Χρόνο που τείνει να θυμίζει μια μαύρα τρύπα του διαστήματος.

Αυξάνει η γνώση, μια αντιύλη ικανή να εξουδετερώσει την ακαταμάχητη ισχύ του κεφαλαίου.

Γνωρίζουμε καινούργια, πρωτόγνωρα πράγματα, άρα είμαστε πλήρεις απορίας. Κι ενώ γερνάμε, με τη διαρκή εισβολή του καινούργιου μοιάζει σαν να μας χαρίζεται ξανά η νιότη.

Είμαστε πλήρεις απορίας, όχι αθώοι ωστόσο. Απορία γνωστική, απορία υλική και απορία ως έλλειψη πόρων για το ζητούμενο. Και το ζητούμενο, το ποθούμενο, είναι να μη γίνει η γη μας κόλαση, σε τούτη τη χρυσογάλανη γωνιά που διαφεντεύουμε. Είναι να μην παραδώσουμε κάρβουνα αναμμένα και στάχτες στα παιδιά μας.

Παίρνω το τηλεσκόπιο και κοιτώ προς τα πίσω, αλλά όσο πίσω και να κοιτώ δεν βλέπω ξανά σε ιστορικό χρόνο τόση μεγάλη απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών, τόση βαθιά κοινωνική ανισότητα. Όχι ότι δεν υπήρξαν εποχές που οι άνθρωποι ζούσαν και φτωχότερα, αλλά δεν γνωρίζω να είχε ξανά συγκεντρωθεί τόση πολλή υπεραξία σε χέρια τόσο λίγων.

Κι αν κάπου κοντοστέκομαι με αμφιβολία και παρατηρώ προσεκτικότερα, δεν είναι στ’ ακρογιάλια μας που σφύζουνε ζωής, που γέννησαν φιλοσοφία και δημοκρατία, γέλιο, ανάλαφρο κρασί και βήματα κυκλικών χορών. Είναι σε μέρη όπου η δεσποτεία βασιλεύει, και σκύβουν το κεφάλι οι άνθρωποι σε βαθιές υποκλίσεις.

Έτσι, δεν είναι να ξαφνιάζεται κανείς που σήμερα, εδώ, αυτή η ανισότητα, η λεηλασία του κοινωνικού πλούτου, φέρνει τη δεσποτεία. Και η δεσποτεία, ο αυταρχισμός φέρνουν το σκοτάδι στην παιδεία και το στοχασμό, φέρνουν την απαξίωση της ίδιας της ζωής με την απαξίωση της υγείας.

Ζούμε σε ιστορικές στιγμές. Το βάρος τους επικάθεται στους ώμους μας. Εμείς θα το σηκώσουμε. Και καθώς ένας άνεμος ευθύνης γίνεται άνεμος αντίστασης, παίρνουν τα πόδια μας φτερά.

Πατρίδα είναι τα μάτια σας, που έχουν το χρώμα του γιαλού.

Πατρίδα είναι τα μάτια σας, που έχουν το χρώμα της γέρικης, αγέρωχης βελανιδιάς.

Πατρίδα είναι τα μάτια σας, που έχουν το χρώμα του καρπού της ώριμης ελιάς.

Πατρίδα είναι τα χέρια σας που θα δοθούν σε χειραψία σφιχτή, πατρίδα είναι τα πόδια που θα πατήσουν στέρεα στη σπιθαμή γης που κλήθηκαν να υπερασπιστούν.

Αρχή Ινδίκτου, αρχή περισυλλογής, προσευχής, προετοιμασίας για τον αγώνα, αρχή δράσης.

Αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο του σκέπτεσθαι και του ενεργείν, θα αναγκαστούμε να ζήσουμε μέχρι τέλους τη έκπτωση που ήδη ζούμε, τη διολίσθηση στην έσχατη κατάντια.

Αν θέλουμε να ανακόψουμε αυτή την πορεία πρέπει να αλλάξουμε τους τρόπους σκέψης και δράσης.

Γιατί η ελευθερία θέλει και αρετή και τόλμη.

Ο λουσμένος στο φως παραδείσιος τόπος μας θα μείνει φιλικός στον άνθρωπο του μόχθου.

Αρχή Ινδίκτου, μέρα Κυρίου, Αναστάσεως ημέρα. Καλή χρονιά.


Σημ. Ευχαριστώ την Ολυμπία Π. για την υπέροχη φωτογραφία της.