Ετοιμάζομαι να γεννήσω. Ακίνητη κάτω από τα πράσινα, έτοιμη για καισαρική. Η αναισθησιολόγος είναι δίπλα μου, οι χειρούργοι απολυμαίνουν τα χέρια τους σχολαστικά. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν μέσα 6 φουσκωτοί. Ακολουθεί ο Άδωνις, που πραγματοποιεί αιφνιδιαστική επίσκεψη. Νιώθω τρομερή ανησυχία και τη διάθεση να κάνω εμετό, παρότι δεν έχω φάει τίποτα. Κοιτάει ολόγυρα. Προσπαθώ να μην έχω βλεμματική επαφή, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τη φωνή του. «Δεν πιστεύω να χορηγεί κανείς αναισθησία για μια απλή καισαρική», λέει στην αναισθησιολόγο. «Όχι», τρεβλίζει εκείνη και δεν κοιτάει ούτε τον Άδωνη, ούτε εμένα, ούτε πουθενά. Κοιτάει στο κενό. Το κενό αποκτά χρώμα πράσινου σεντονιού και με τυλίγει. Αλλά δεν μπορεί να με κρύψει από τη διαπεραστική εκείνη φωνή: «Α, εντάξει. Γιατί αν δεν ξέρετε να κάνετε τη δουλειά σας και δεν είστε συνεργάσιμοι, να αναλάβω εγώ», γρυλίζει ο Άδωνις και φεύγει με βήμα ταχύ, ενώ τον ακολουθούν οι φουσκωτοί με τρόπο βροντώδη. Απότομα κυλάει και χάνεται από το οπτικό μου πεδίο η αναισθησιολόγος, αλλά δεν προλαβαίνω να ακούσω το γδούπο της στο πάτωμα, καθώς καταρρέει.
Ευτυχώς δεν μου έχει χορηγηθεί ακόμη η αναισθησία, κι έτσι ξυπνώ αμέσως.
Η φωνή του Άδωνη ακόμα ακούγεται τσιριχτή στην τηλεόραση. Τα ενήλικα παιδιά μου βλέπουν κι αυτά τις ειδήσεις από τον διπλανό καναπέ. Πιάνω την κοιλιά μου. Δεν τρέχει αίμα, η τομή είναι στη θέση της... Μόνο λίγη ταχυκαρδία νιώθω.
Αν αναλάμβανε ο Άδωνις, σκέφτομαι, τι θα γινόταν;
Καλά, δεν το συζητώ. Χρειάζομαι γιατρό, επειγόντως.
Έλα στο θεό, φωνάζει ακόμη ο Άδωνις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου