Σιρόκος

Ο ήλιος

Αποθέτει κίτρινα στεφάνια

Σε φρέσκους τάφους

Αγοριών και κοριτσιών

Οι ζωντανοί

Άταφα κουφάρια

Καλοτυχίζουν

Τη μοίρα των νεκρών

Η σκόνη ίπταται

Πάνω απ’ την πόλη του Κομπάνι

Τα βουνά σκορπίσαν

Στο διάβα του Σιρόκου

Χώμα δεν έχει μείνει να σταθείς

Μήτε ψωμί μήτε νερό μήτε δρόμος

Φύλλα χρυσανθέμων μαδημένα

Οι άνθρωποι

Γυναίκες καταβρέχουνε τη γειτονιά με αίμα

Μπροστά στο βλέμμα δολοπλόκου

Αδιάφορου θεατή

Μήπως φυτρώσει ο μίσχος της ζωής

Εδώ δεν γράφονται ποιήματα

Χαλάστηκε η φωλιά

Εδώ λαλούν τα καριοφίλια

Και σιγήσαν τα πουλιά