Στο δρόμο για το μικρότερο κακό
Έχασα τα μάτια σου
Πέρα στον ορίζοντα κοιτούσαν
Οραματικά
Μα όταν στρεφόσουν στους ανθρώπους
Χαμηλά, ρεαλιστικά, σ’ απασχολούσε
Η σκόνη και η λάσπη στα ποδήματα
Κι εκείνα τα βήματα που δίδαξες
Οι διαδρομές που έμαθα
Για χρόνια
Πώς να ΄μαι εξερευνητής του αέρα
Δύτης του βυθού
Σκορπίσαν ανάμεσα
Στη θλίψη και τη μέθη
Φύλλα του φθινοπώρου
Χρυσοκόκκινα γεμάτη θαλπωρή
Σάπισαν στην πρώτη τη βροχή
Μουσκεύτηκα ώς το κόκαλο
Να βλέπω
Τις adaggio ρυθμού συνεργασίες
Τις ανησυχίες για τις τύχες
Και το ψωμί των λόρδων
Λευκό, σαρκώδες, σε μικρά
Ακρογυάλια και ορμίσκους
Για να τρώγεται
Μακριά από τη βιομηχανική ζώνη
Του Περάματος
Δίχως τα μάτια σου
Χρωστώ
Να ξαναβρώ τον εαυτό μου
Βηματίζοντας
Να μην αργοπεθαίνω
Σημ. Ο πίνακας είναι του Σπύρου Βασιλείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου