Χριστός Ανέστη!

Η εις Άδου Κάθοδος από τη Μονή της Χώρας (Καχριέ Τζαμί)

Χριστός Ανέστη!

Ιδού το χαρμόσυνο άγγελμα. Αυτό που όλα τα αλλάζει. Πάνω σ’ αυτό αναμετριούνται η διερώτηση, η δυσπιστία, η αμφιβολία και η πίστη.

 Χριστός Ανέστη! είναι η καρδιά του πρωτοχριστιανικού κηρύγματος. Ένα ρήμα, ένα ουσιαστικό, η άκρα λιτότητα ως ταιριάζει στην άκρα ταπείνωση. Δυο λέξεις, που εμπεριέχουν το σύνολο της χριστιανικής διδαχής.

Χριστός Ανέστη! είναι η καρδιά της πίστης μας – και όλα τα άλλα περιφράσεις και επεξηγήσεις.

Χριστός Ανέστη! γίνεται χαιρετισμός, γίνεται αγκαλιά, γίνεται τραγούδι, γίνεται φιλί.

Χριστός Ανέστη! και τι νόημα έχουν τα χρόνια πολλά, μια άνευ ουσία επένδυση στην αφθονία. Πόσο χλωμά μπορεί να μοιάζουν όλα μπροστά στο φως της Ανάστασής του.

[Χριστός Ανέστη! Και είχα την ευλογία και τη μεγάλη χαρά να περάσω μια βδομάδα ησυχίας, ανάμεσα σε ήσυχους ανθρώπους, σε ζώα και πουλιά, σε τραγούδια, φωνές, γέλια και κλάματα. Μακριά από όλα τα media που φιλοδοξούν διαμεσολαβώντας να επικαθορίζουν τη ζωή μας.

Χριστός Ανέστη! Και θυμήθηκα πόσο ωραία είναι η απλή ζωή, η φύση, το άρμεγμα, το περπάτημα, η φωτιά... Πόσο ωραίος ο κόσμος Του.  Πόσο ελεύθερος.

Χριστός Ανέστη! Και χάρηκα ευλογημένα διαβάσματα που έγιναν και από υποχρέωση αλλά κόμισαν βαθύτατη χαρά].

Ανέστη Χριστός! Κι ας έχουμε σακατευτεί, μπερδευτεί, αλλοτριωθεί, σκλαβωθεί.

Ανέστη Χριστός! Και βρίσκει πραγμάτωση το όραμα του Ιεζεκιήλ.

Ανέστη Χριστός! Και ζωή εκ του Άδου ανέτειλε.

Ανέστη Χριστός! Και ζωή πολιτεύεται.

Καθώς προσμένουμε και εργαζόμαστε για την κοινή μας ανάσταση, Χριστός Ανέστη!