Σας άφησα στα Χαρακώματα

Ήταν μικρό παιδί 15άρικο και χαιρόταν την παρέα του, όταν το συνάντησε ο θάνατος, Τζαβέλλα και Μεσολογγίου γωνία. Ο θάνατος ήρθε με την όψη του Επαμεινώνδα Κορκονέα, ειδικού φρουρού, και μιας αναίτιας, απρόκλητης σφαίρας.

Η μάνα τριών παιδιών στην πρώιμη εφηβεία γονάτισε στην είδηση, δίπλωσε στα δυο μπροστά στο παράλογο του θανάτου, το διαπεραστικό της σφαίρας, το ελάχιστο εκείνο διαμέτρημα που προξενεί τόσο κακό, το απροσμέτρητο του απανθρωπισμού του ανθρώπου.

Σκεφτόταν το παιδί, ένα με τα δικά της παιδιά. Τα παιδιά που κι εκείνα ήθελαν να μετέχουν στη διαμαρτυρία, να εκδηλώσουν την απερίφραστη καταδίκη, να υμνήσουν το δίκιο και τη ζωή.

Ήταν μάλλον οι πρώτες τους διαδηλώσεις, στις οποίες και από κοινού συμμετείχαμε, μισό από πλήρη σύμπνοια και λίγο από έγνοια. Διακριτικά από κάποια απόσταση οι γονείς, με άλλους πολλούς, εκατοντάδες γονείς. Και τα παιδιά, μικρόσωμα, σαμιαμιδάκια ακόμα, μαθητούδια, παιδιά που διδαχτήκανε να αγαπούν το δίκιο και να αντιπαλεύουν το άδικο.

Ήταν η αρχή της πολιτικοποίησης της νεότερης γενιάς.

Μια πολιτικοποίηση που έμελλε να προχωρήσει σε βάθος και σε πλάτος, σε ένταση και ψυχή, να γίνει κεντρικό στοιχείο του μυαλού και της καρδιάς, όσο περισσότερο βάραινε το άδικο και το παράλογο τα χρόνια που ακολούθησαν.

*

Συγγνώμη μόνο σας ζητώ παιδιά μου, που σας γέννησα και σας άφησα στα χαρακώματα. Συγγνώμη που σας παραδώσαμε την καταστροφή. Συγγνώμη που δεν είναι ανέμελα τα χρόνια σας.

Μέσα από όλα αυτά είστε άνθρωποι, σπουδαίοι, γεμάτοι αυταπάρνηση άνθρωποι.

Είμαι περήφανη για σας, σας το έχω πει ποτέ;

Στους αγώνες της γενιάς σας θα είμαστε πάντα δίπλα σας. Διακριτικά δίπλα σας.

Αλλά αν είναι να βρει κάποιον το βόλι, αυτοί να είμαστε εμείς και όχι εσείς.

Στη μνήμη του Αλέξη και στους αγώνες της γενιάς σας. Και σε μια πατρίδα ηλιόλουστη, σαν αυτή που σας πρέπει.