Έργο του Λιβανέζου σχεδιαστή
رامي حمزة
Έγραψα ένα κείμενο για τη συνάντηση της ιστορικής μνήμης με τη σύγχρονή μας δημοκρατία, μέσα από τη λογοτεχνία, με αίσθημα ανησυχίας
- για την πορεία του δημοσίου διαλόγου,
- για τη διαρκή σύγχυση και έκπτωση των εννοιών,
- για μια κατευθυνόμενη εξαλλοσύνη χωρίς αντίκρισμα που αγγίζει τα όρια της παραφροσύνης,
- για το πέρασμα από τον στέρεο χώρο του ορθού λόγου στο σαθρό δίπολο ενός οραματικού παραισθησιακού παροξυσμού από τη μια και την παραλυτική επικράτηση του κράτους του φόβου από την άλλη,
- για την αναζωπύρωση ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος σε μια ήδη βαριά καταπονημένη χώρα.
Δημοσιεύεται με τίτλο: Μνήμες του Εμφυλίου και Δημοκρατία
στο ιστολόγιο Μαΐστρος: Κοινότητα Γραμμάτων και Τεχνών, μια κοινότητα συγγραφέων, συνεργατών και φίλων των εκδόσεων Μαΐστρος, πνευματικών ανθρώπων και ανθρώπων της τέχνης γενικότερα. Εδώ απλώς το αναφέρω, για τους αγαπημένους φίλους και τακτικούς αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου.
***
«...Η συνέχεια... όχι στην οθόνη μιας θεαματικής και επίπλαστης «εθνικής συμφιλίωσης», αλλά στα βιβλιακά σώματα με τη μυρωδιά του χαρτιού και του τυπογραφικού μελανιού, με τους αργούς ρυθμούς της ανάγνωσης και της βαθιάς, ψυχικής άμα και νοητικής, επεξεργασίας...».
***
Και ένα υστερόγραφο, με αφορμή τα λουλούδια του Rami Ηamzeh: Μπορεί άραγε η σπείρα του θανάτου να μετατραπεί σε μια μονοκοντυλιά με ζωή και μορφή;
Ακόμα επιδιώκω το αδύνατο, ίσως γιατί κάθε τι άλλο είναι απλώς αδιανόητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου