ΕΥΗ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ-ΠΙΣΙΝΑ, Γεωμετρίες.
Ακρυλικό σε χαρτί Modigliani, Candido, 320 gr.
Διαστάσεις 50 x 35 cm. Απρίλιος 2012.
Μιλάς όταν έχεις κάτι να πεις. Σωπαίνεις όταν δεν έχεις. Σωπαίνεις όταν αυτό που έχεις να πεις είναι θεμελιώδες. Έχει ήδη ειπωθεί από άλλους ανθρώπους με τρόπο επαρκή, με τρόπο εύστοχο. Τότε απλώς συντάσσεσαι. Σωπαίνεις επίσης όταν αισθάνεσαι πως ο άλλος δεν είναι έτοιμος να ακούσει αυτό που είναι να ειπωθεί. Τότε προσμένεις και υπομένεις.
Πολύ σημαντικότερο από το αν μιλάς ή αν σωπαίνεις, είναι αυτό που λένε οι πράξεις σου, το γέλιο σου, η ζωή σου.
Μια ζωή πολύ συνετά σιωπηλή γίνεται λόγος, πλησμονή νοήματος. Μια ζωή φλύαρη μπορεί να παράγει απλώς φασαρία.
Υπάρχουν όμως φορές που καλείσαι να υψώσεις φωνή. Ίσως και κραυγή. Η κραυγή μπορεί να είναι ηχηρή, τσιριχτή, διαπεραστική, επιβλητική. Μπορεί να είναι σιγανή, σιωπηλή, ανεπαίσθητη. Όταν συνήθως αντιτάσσεσαι.
***
Κάποιοι σωπαίνουν για να μην ξοδεύονται. Κάποιοι μιλούν κι ας σπαταλιούνται.
Ποιο είναι το ιερατείο που θα καθορίσει ακριβώς τη δεοντολογία, θα μοιράσει επαίνους και επιτίμια;
Η ομορφιά της ζωής είναι η ποικιλία των χρωμάτων, των μορφών, των νοημάτων.
4 σχόλια:
θέλω να διαφωνήσω-
Το αντίθετο της σιωπής δεν είναι η κραυγή- είναι ο λόγος. Νομίζω πως η σιωπή είναι εποχές που γίνεται συνενοχή. Κι επίσης νομίζω πως τόσο η σιωπή, όσο και η κραυγή είναι πολύ μοναχικά πράγματα
Γιώργο, να που πέρα απ' τη σιωπή κι απ' την κραυγή ήρθε και ο αντίλογος, κι έτσι ευτυχώς περάσαμε στο λόγο και το διάλογο, και συνεπώς νιώθω κάπως λιγότερο μοναχικά από πριν. Γιατί δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω και με τις τρεις επισημάνσεις σου.
Και ίσως, ανεπίγνωστα, ένα κλίμα μοναχικότητας και προφανώς ένα κλίμα αδυναμίας στην επικοινωνία με οδήγησε να το γράψω έτσι κι όχι κάπως αλλιώς. Είναι μάλλον το πολιτικό ζητούμενο μιας πραγματικής συνάντησης, που ακόμα αργεί, αν και ίσως είναι πολύ αργά, πάρα πολύ αργά... Ευτυχώς, Γιώργο, μου το θύμισες αυτό, τον κοινωνικό και παραμυθητικό και συνεπώς πολιτικό και θετικό χαρακτήρα του λόγου. [Εντέλει μήπως και η υπερκριτική διάθεση εκφεύγει από την έννοια της κριτικής και περνά τυχόν στη σφαίρα της ακρισίας]. και ένα υστερόγραφο. Μ'αρέσει σαν περνάς με το σπαθί, είσαι καλή παρέα.
Ίσως οι καιροί επιτάσσουν κραυγή, αντί για λόγο πάντως...
περίμενα μια αναλυτικότερη ανάλυση στο θέμα, που έχει τόσες εκφάνσεις, κάπως το κλείνεις απότομα, αδικώντας το
Καλημέρα roubinakiM! Ένα σχόλιο, που απλώς έβγαλε τη διάθεση της στιγμής είναι, ανήκει στα "ταπεινά γραψίματα". Αλλά να το ξαναπιάσω ευχαρίστως κάποια φορά.
Πάντως πολύς λόγος γίνεται για το αν κάποιοι πρέπει και πόσο να μιλάνε, και ιδίως οι λεγόμενοι "πνευματικοί άνθρωποι", αν πρέπει να μιλάνε για θέματα επικαιρότητας ή μόνο μέσω της τέχνης, και βρίσκω και τις σχετικές προσδοκίες και τη δεοντολογία που διατυπώνεται πολύ στενά καθοδηγητική.
Αυτό θέλω να τονίσω, με το οποίο τελειώνω, την ποικιλία. :)
Δημοσίευση σχολίου