Νo pasaran!

Στο ραδιομέγαρο, αξημέρωτα της 12ης Ιουνίου.

Όταν η κοντινή εκείνη βροντή συντάραξε συθέμελα το σπίτι και έριξε το ρεύμα, η σιωπή έγινε άξαφνα εκκωφαντική. Όλες οι επικοινωνίες διακόπηκαν. Μόνο μια δυνατότητα επικοινωνίας έμεινε δυνατή, μια δυνατότητα που δεν έχει χρεία τεχνολογίας. Κοίταξα λοιπόν τον ουρανό, μα κι αυτός αγωνιούσε. Όχι μόνο αγωνιούσε, αλλά θρηνούσε. Τα δάκρυά μου δεν έτρεχαν τόσο άφθονα όσο η βροχή, σε ένα ξέσπασμα μεγαλειώδες, δραματικό, όσο και καθαρτήριο. Το αλμυρό νερό των δακρυγόνων αδένων μου έσμιξε με το γλυφό του ουρανού… Πήρα κουράγιο.

Η βροντή με διέκοψε πάνω που καλούσα τους πιο επίλεκτους από τους διαδικτυακούς μου φίλους σε μια εκδήλωση για τη σωτηρία της ΕΡΤ που λαμβάνει χώρα στο Παρίσι. Έναν έναν τους σκεφτόμουν, και είναι πολλοί. Πάνω από μισάωρο ασχολιόμουν με αυτό και κόντευα να ολοκληρώσω όταν έπεσε το ρεύμα. Φοβήθηκα για τον υπολογιστή μου, γνωρίζοντας καλά πως ό,τι χαλάει δύσκολα φτιάχνει σε μνημονιακούς καιρούς.

Μα το κλάμα του ουρανού με ησύχασε. Δεν θρηνώ μόνη. Άνοιξα δειλά το μηχάνημα, και σε λίγο θα πιάσω πάλι το ίδιο εργόχειρο. Όταν πέφτουμε, σηκωνόμαστε. Όταν χάνουμε, ξαναπροσπαθούμε. Όταν κάνουμε λάθος, αρχινάμε πάλι απ’ την αρχή.

Θα πει κανείς, γιατί έχει σημασία να καλέσεις τους φίλους σου σε μια εκδήλωση για τη δημόσια τηλεόραση που γίνεται στο Παρίσι; Θα πάνε πολλοί;

Όχι, μα όλοι θα ξέρουν ότι δεν είμαστε μόνοι. Ότι και άλλοι νοιάζονται. Ότι σε εμάς όμως πέφτει ο κλήρος να κρατήσουμε αυτό το μετερίζι, το μετερίζι του δικαιώματος στην ενημέρωση, το μετερίζι της δημοκρατίας.

Όσοι νομίζουν ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα και δεν έχουν τη γενναιοψυχία να σταθούν ενώπιων των Μήδων που θα διαβούνε (αν διαβούνε), ίσως το ξανασκεφτούν. Όσοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει αγώνας χαμένος, παρά μόνο αυτός που δεν δόθηκε ποτέ, θα στηριχτούν. Όσοι παλεύουν χωρίς να έχουν στο νου τους την έκβαση της μάχης, ακολουθώντας μια εσώτατη φωνή, θα πάρουν κουράγιο. Όσοι βρέχονται την ώρα τούτη, θα ζεσταθούν. Όσοι νυστάζουν, θα αντέξουν. Όσοι φοβούνται, θα ξεθαρρέψουν. Όσοι αμφιβάλλουν, θα πιστέψουν.

Μόνο εκείνοι που πίσω από τις φλύαρες εξυπνάδες ή τις ανοησίες τους κρύβουν τα βαθιά ιδιοτέλειά τους, θα ζήσουν στη μοναξιά της ιδιωτείας και ακοινωνησίας τους. Δεν τους φταίει για την κόλαση ο ουρανός.

Πιάνω ξανά το εργόχειρο σε λίγο. No pasaran, αδέρφια. Πρέπει να κρατήσουμε αυτό το μετερίζι, με φόβο, κούραση και βροχή, μέχρι να σμίξουν με τις δυνάμεις μας κι άλλοι κι άλλοι.

Στην πρώτη γραμμή πρέπει να σταθεί η γενιά μου, οι γονείς, εμείς που δεν μπορούμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας καμένη γη, που δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να ζήσουν τα παιδιά μας στη σκιά του φασισμού.

Δεν υπάρχουν πιο σκληροί πολεμιστές απ’ τις μανάδες.

Νo pasaran