Επέτειος του ποδοπατημένου μας ΟΧΙ. Εκείνου που είπε ο λαός, αλλ' όχι η ηγεσία του.
Δεν ξεχνάμε; Συγχωράμε και προχωράμε; Δεν ξέρω. Με κατακλύζουν μνήμες, σκέψεις και αισθήματα. Αλλά η διαρκής επιστροφή πετρώνει, όπως τη γυναίκα του Λωτ. Δεν υπάρχουν περιθώρια μήτε για αντιστροφές του χρόνου μήτε για ψυχαναλύσεις.
Και ο πολιτικός χρόνος, πυκνός, έχει παρέλθει. Ένας ρεαλισμός (όχι πολιτικός ρεαλισμός) απαιτεί να κατανοήσουμε διαφορετικά την κατάσταση του παρόντος μας. Η πολιτική ανάθεση μας έχει πολλαπλά προδώσει.
Προσωπικά στρέφομαι στην εργασία και τη δημιουργία. Δεν την κατανοώ ως ατομική υπόθεση, υπόθεση καριέρας ή προσωπικής επιτυχίας σε ένα δαρβίνειο ανταγωνισμό. Την κατανοώ μάλλον ως μια πολιτική δράση που συντελείται στη βάση της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που όντας προδομένη δεν κάνει το "σπαραχτικό λάθος" να αποδεχτεί την ήττα (Ν. Καρούζος), αλλά επιμένει να δημιουργεί και δημιουργώντας να πολιτεύεται.
Μεταφράζω, λοιπόν, παρά την ψύξη και τον αφόρητο πόνο στη δεξιά ωμοπλάτη, που σχεδόν δεν με αφήνει να κάτσω σε καρέκλα, πόσο μάλλον να γράφω σε υπολογιστή. Και είναι η μετάφραση διαδήλωση. Είτε με καλοκαιρία, είτε με χημικά, μεταφράζω. Και μένω εκεί, στην καρδιά της μετάφρασης, στην καρδιά της πλατείας, που με έναν ιδιότυπο τρόπο δεν έχει αδειάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου