31 Ιουλ 2014

Είτε



Έρημη Χώρα, του Loccus



Είτε ηχούν οβίδες
Είτε συρίζουν τα καλάσνικοφ
Καθώς τις σφαίρες τους βυθίζουν
Σε μελαμψό κορμί

Είτε στη σιγή
Με έναν τελευταίο παφλασμό
Χάνεσαι, ψυχή μου,
Στο αχερούσιο νερό

Είτε με εκκωφαντική αλαζονεία
Οι δράστες αθωώνονται
Είτε στη σιωπή
Τα θύματα τυλίγονται

Θ’ αναζητώ
Τον ήχο του τζιτζικιού
Που με ησυχάζει κάθε μεσημέρι
Της θάλασσας το φλοίσβο
Που διατρανώνει
Πειστικά πως είναι καλοκαίρι

Τον άνεμο
Που περνά γλυκά μες στις πευκοβελόνες
Τα καρφιά στο ηδύτατο κορμί σου
Που βάφουν παπαρούνες
Σσσσ...
Τζιτζίκι απλώς να ξάπλωνα
Να σε υμνούσα ζαλισμένη από τη ζέστη
Με ένα τραγούδι αδιάλειπτο
Ύμνος και κλαυθμός

Παραδίδομαι ολότελα
Σου παραδίδομαι
Το πηχτό σκοτάδι
Λαχταρά δυσωπώντας το ανέσπερο Φως.

(31 Ιουλίου 2014)

2 σχόλια:

roubinakiM είπε...

υπέροχο Εύη μου!

Evi Voulgaraki είπε...

Ευχαριστώ Roubinaki, να είσαι καλά. Μακάρι να μη ξαναχρειαστεί να γράψουμε τέτοια ποιήματα.