Εύη Βουλγαράκη-Πισίνα, Σούρουπο με Kαύσωνα.
Ακουαρέλα σε χαρτί. Διαστάσεις 23,5 Χ 30 εκ.
(Παραλία Νέας Μάκρης, 9 Αυγούστου 2012)
Το αενάως κινούμενο. Ακούω το γλυκοφίλημα του φλοίσβου στα βράχια. Ο παιδικός μου έρωτας, ο ενθουσιασμός των νεανικών μου χρόνων, η πρώτη επιλογή σε ώρες μοναξιάς συνήθως προσφιλούς, χειμώνα με παλτό ώς τ’ αφτιά, θέρος με το απολύτως τίποτα...
Σμίξαμε σήμερα μετά από καιρό, σε μέρες που οι ανάγκες για χαρές λιγοστεύουν, που η δίψα της χαράς πρέπει να σβήσει στη μέσα μας πηγή...
Σμίξαμε σήμερα, κι ως ακούω τον ηδονικότατο ήχο σου, ως απλώνω το βλέμμα ανεμπόδιστα ώς πέρα, στις άκρες του ορίζοντα και του χρόνου, σε ξέρω από χρόνια πιο εύπλαστα, σε νιώθω όπως τότε ως το καθρέφτισμα του Θεού στη ζωή μου. Αφήνομαι στην ομορφιά, χαρίζομαι στο σμίξιμο, αντλώ χαρά και δύναμη ικανή... Σχεδόν μετεωρίζομαι πατώντας στέρεα στο ψιλά χαλίκια.
Ανάβει τσιγάρο ο Δ. και πορεύεται κατά μήκος της ακτογραμμής, μέχρι που χάνεται... Κι εγώ σημειώνω με κόκκινο στυλό σ’ ένα παλιόχαρτο, ακουμπισμένο σε δυο πόδια – ασταθή επιφάνεια.
Είμαστε οι δυο μας. Τα παιδιά έχουν φύγει... Μια γλύκα από παλιούς καιρούς σε πιο απαλούς ρυθμούς.
Και ησυχάζουμε οι δυο, ενώ γύρω μας χτυπούν τα ντραμς του δελτίου των οκτώ, ενώ γύρω μας πέφτουν κορμιά.
Δεν είναι ανάγκη να βρομίζω την αιωνιότητα με την επικαιρότητα...
Μα ήθελα απλώς να σημειώσω μια ημερομηνία, αυτή των πρώτων απολύσεων συναδέλφων, μια ημερομηνία που σχίζει τη θάλασσα στα δυο, και ξεχύνεται απ’ το ρήγμα το μάγμα της κολάσεως.
Να ο Δ., επιστρέφει. Θα γυρίσουμε στο κλεινόν άστυ.
Τα φώτα ανάψαν στην απέναντι ακτή, κι ο ήχος του φλοίσβου μου σβήνει το καύμα. Η σκέψη μαζεύεται στο απτό και ορατό. Η θάλασσα αενάως καταφιλούσα την ακτή.
Η φύση είναι πιο δυνατή από την όποια επικαιρότητα.
Η θάλασσα γλείφει τα βράχια, κι εκείνα σμιλεύονται στο ήμερο ή άγριο φιλί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου