Στα Μέγαρα στα Μέγαρα, αχ κι εγώ να έμπαινα!
(Σατιρικόν)
Τι θα έλεγε ο αείμνηστος Αγουρίδης αν έβλεπε να γίνονται θεολογικές εκδηλώσεις για τη Δημοκρατία στο Μέγαρο Μουσικής;
Έφυγε νωρίς και δεν πρόλαβε να γνωρίσει το χάλι μας του τελευταίου καιρού. Μακαρίζει σήμερα κανείς εκείνους που έφυγαν και μάλλον θλίβεται για εκείνους που μένουν. Ζούμε σε συγκλονιστικούς καιρούς και νομίζω ότι έχουμε στοιχειώδη υποχρέωση συνέπειας λόγων και πράξεων.
Καλώς υψώνονται οι φωνές για τον εκδημοκρατισμό της Εκκλησίας.
Όταν όμως υψώνονται μέσα από το λαμπρακικό άντρο και μέγαρο της διαπλοκής, ένα μέγαρο που χτίστηκε στα χρόνια μας με τον ιδρώτα του προσώπου μας και το χρήμα του ελληνικού λαού, χυμένο και απαλλοτριωμένο από το συγκρότημα Λαμπράκη, όταν μόλις πρόσφατα το διασώσαμε και πάλι αλλά δεν αποδώθηκε ως περιουσία στον λαό που το πλήρωσε και το ξαναπλήρωσε, για ποια δημοκρατία ο λόγος;
Λυπάμαι πολύ που σας χαλάω τη σούπα, συνομήλικοι και μεγαλύτεροι συνάδελφοι. Λυπάμαι που αμφισβητώ την αγιογραφία σας, που ψηφίδα ψηφίδα, γιορτή τη γιορτή, ομιλία την ομιλία έχετε με κόπους κατασκευάσει.
Δεν μπορεί όμως να μιλάτε για Εκκλησία και για παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, όπως τη Ζωή, και παράλληλα να αποδέχεστε τις προσκλήσεις των οργανώσεων αυτών για ομιλίες.
Δεν μπορεί να κρίνετε το σκοτάδι των απαρχαιωμένων και αντιδημοκρατικών εκκλησιαστικών τρόπων, γινόμενοι έργω διαπρύσιοι κήρυκες του "εκσυγχρονισμού" όπως τον γνωρίσαμε. Και για ποια δημοκρατία μιλάτε; Για μια μεταδημοκρατία, ελάχιστα απέχουσα από τον φασισμό; Αυτή που διοχετεύει το δημόσιο πλούτο στις τσέπες μιας ολιγαρχίας που επιδιώκει να ελέγξει όλες τις όψεις της ζωής και ιδίως τον πολιτισμό;
Τα πάντα όλα για τη λάμψη φίλτατοι; Περάσατε με την πλευρά του επιστάτη; Και όλα αιτιολογημένα με τις αγαθότερες, ιερότερες, ιεραποστολικότερες ιδέες; Ισχυρίζεστε πώς δεν γίνεται τάχα για τη λάμψη αλλά γιατί πιστεύετε στο λόγο που εκφέρετε;
"Δείξον μου την πίστη σου εκ των έργων σου", λέει κάπου το ευαγγέλιο... και η διάθεσή μου δεν είναι να αναζητήσω την παραπομπή. Σημασία δεν έχει η παραπομπή, σημασία έχει αυτό που έχει μείνει μέσα μας, αυτό που έχει γίνει ένα με τη σάρκα μας.
Είναι επιλογή για κάποιους να μένουμε στις άκρες και τα σπήλαια, όχι αδυναμία ή φθόνος. Είναι επιλογή που πολλές δεκαετίες οικοδομήσαμε.
Και ναι μεν οι αστοί εξ υμών έχουν τη δικαιολογία τους στη γενική φιλοσοφία της ζωής τους.
Οι επαναστάτες όμως; Αυτοί που έχουν δήθεν ζευγαρώσει με την επανάσταση και δεν την ξεκαβαλάνε το τελευταίο διάστημα αλλά καλούν και οπαδούς, μαζί να "νικήσουμε τον φιλελευθερισμό", τι δουλειά έχουν στα Μέγαρα; Αυτοί που έχω με τα αφτιά μου ακούσει τη βροντώδη κριτική τους για τον πλούτο τον εκκλησιαστικό, τι δουλειά έχουν στα μαλακά χαλιά;
Φοβάμαι και τρέμω τους "γενικοανθρώπους", μια μεθερμηνεία του "ανθρωποθέου" του Πόποβιτς. Προτιμώ αυτούς που βάζουν σφάγιο το κορμί τους, σαν τον Ρωμανό, παρά αυτούς που σφαγιάζουν τα πάντα στο βωμό μιας ανούσιας προβολής. Δεν πα να 'ναι γεροντάδες της ερήμου, γεροντάδες των Αθηνών και Ευρωπαίοι γεροντάδες.
Ούτε θεατής δεν θα έρθω στο χορό. Πολύ λυπάμαι.
