Τα φασολάκια

Τα φασολάκια είναι χλοερά, τρυφερά και όμορφα. Τα φασολάκια είναι ατέλειωτα.

Κάθομαι στη βεράντα και καθαρίζω φασολάκια. Δεν είναι για μένα αυτές οι δουλειές. Δεν είμαι υπομονετικός άνθρωπος. Δεν ξέρω από ραχάτι, όλο τρέχω.

Ο Θεός μας λυπήθηκε και φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι. Ένας πλάγιος ήλιος μου χαϊδεύει την πλάτη. Φόρεσα καπέλο, το πλατύγυρο, ψάθινο καπέλο, δώρο της πολυαγαπημένης μου Ιωάννας. Η μεσημβρινή ησυχία είναι απόλυτη. Νιώθω πως είμαι στην παραλία. Μα δεν είμαι, σπίτι είμαι. Όσο θέλει ο Θεός και έχουμε σπίτια.

Είμαι καλύτερα από την παραλία. Πίνω αργά τον καφέ μου. Χωράνε στο τραπεζάκι μου, ο καφές, το κρύο νερό, τα φασολάκια κι ένα βιβλίο. Το «Οψόμεθα τον Θεό καθώς εστί» του γέροντα Σωφρονίου Σαχάρωφ. Το τελειώνω το βιβλίο. Το τελειώνω και γίνομαι λιγότερο ατελής, κατά το μέτρο των δυνατοτήτων μου. Παρέα με το βιβλίο πάει το κομποσχοίνι. Όχι το μεγάλο, το κατοστάρι, το πιο μετρημένο των ενήλικών μου χρόνων. Το 33άρι. Πάει να διαλύσει κι αυτό. Μα δεν πιάνω το κομποσχοίνι καθώς διαβάζω.

Είπαμε: Καθαρίζω φασολάκια. Κάνω μεσημέρι, διαβάζοντας και καθαρίζοντας φασολάκια. Τα φασολάκια είναι κομποσχοίνι. Ευτυχώς, τα φασολάκια είναι ατέλειωτα.

Δεν έχω φωτογραφία να βάλω. Δάνεισα τη φωτογραφική στα παιδιά, που πήγαν διακοπές. Δεν έχω φωτογραφία, αλλά εσείς έχετε φαντασία.

Κάποιο φασολάκι ίσως είναι κάποιος από σας. Δεν σημαίνει κάτι αυτό, είμαι ανάποδος άνθρωπος. Σημαίνει μόνο πως μπήκαμε στο μήνα Της, και το λένε τα πουλιά, το λέει το αεράκι, το λεν τα φασολάκια, το λεν οι συγγνώμες και οι ευχές. Γιορτάζουμε. Προεορτάζουμε κι ετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη γιορτή.

Καλό μήνα και καλή Παναγιά!


Σημ. Η φωτογραφία είναι μαϊμουδιά. Τα δικά μου φασολάκια θα μπουν αργότερα στη χύτρα.