Μεγαλόχαρη

Τα παιδικά μου καλοκαίρια είχαν σημαδεμένο τον Αύγουστο. Αύγουστος σήμαινε καθημερινή απογευματινή έξοδος και αργότερα και βραδινή βόλτα. Η έξοδος ήταν στην παράκληση της Παναγίας, στα γλυκά και σεμνά εκκλησάκια στα μέρη που παραθερίζαμε. Συνοδεία της γιαγιάς ή της θείας τα πρώτα χρόνια, μόνη μου ή με παρέα, ή προς συνάντηση παρέας τα μεταγενέστερα. Αυτή η θεία απογευματινή μουσική σημάδευε κάθε Αύγουστο τη ζωή μου, αυτή η συναναστροφή με την Παναγιά σε ποσότητα και πυκνότητα σφράγιζε τη νιότη μου με μια ανεξίτηλη φιλία.

Τη χρονιά που μπήκα στο Πανεπιστήμιο πέρασα το καλοκαίρι μου στην Κένυα της Ανατολικής Αφρικής, στο ιεραποστολικό κλιμάκιο της Ριρούτας στο Ναϊρόμπι. Εκεί ζούσα παρέα με τρεις μοναχές, αγαπημένες μορφές, και δυο τρεις λαϊκές γυναίκες, συνεργάτιδες της ιεραποστολής. Ήμουν το mtoto. Mtoto στα κισουαχίλι σημαίνει παιδί. Ανεξάρτητα αν τα αφρικανάκια απορούσαν πώς στην ηλικία μου δεν είχα ακόμη δικά μου παιδιά, για τους συνεργάτες της ιεραποστολής, στα 18 μου ήμουν παιδί. Εκεί έζησα σε μοναστηριακό τυπικό και έμαθα πολλά για τις ιερές ακολουθίες. Ποτέ δεν είχα σιγουριά με τη φωνή μου, αλλά γέμιζε το στήθος μου μουσική, λόγο, προσευχή. Βγαίνοντας έξω στις αφρικανικές ενορίες γέμιζε άλλου είδους μουσική, πότε των Κικούγιου, πότε των Λούο ή άλλων φυλών.

Εκεί σημαδεύτηκε ο Αύγουστος με τις παρακλήσεις, μικρή και μεγάλη εναλλάξ, κάθε μέρα. Εκεί, δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια έμαθα τις παρακλήσεις αλλά και άλλες ακολουθίες απ’ έξω, και συχνά με συνόδευαν μέσα μου στη ζωή μου, καθώς βάδιζα, περίμενα, κολυμπούσα ή ό,τι άλλο έκανα.

Τα ενήλικα χρόνια της ζωής μου, τα χρόνια του έγγαμου μάλλον βίου, η επίσκεψη στις παρακλήσεις δεν ήταν τόσο συχνή. Πολλές οι περισπάσεις, οι έγνοιες, οι δουλειές.

Σποραδική επισκέπτρια, σήμερα λοιπόν πήγα στο μοναστήρι της Πεντέλης. Ο ναός κατά το προσήκον μέτρο και με άξια αγιογράφηση. Όλα σεμνά και μετρημένα, σε άφηναν να συγκεντρωθείς στον κύριο σκοπό. Μετά από λίγο τραγουδούσες κι εσύ την Παναγιά.

Δεν είναι ότι θυμόσουν τα λόγια σε μια συνειδητή λειτουργία της μνήμης, τα λόγια ξεπηδούσαν μέσα από το στήθος σου, ήταν ένα με το είναι σου. Ήσουν εκεί, ένας κουρασμένος άνθρωπος, ένωνες την αδύναμη φωνή σου με όλες τις φωνές που έψελναν στην Παναγιά. Χιλιάδες τόποι. Χιλιάδες χρόνια, χιλιάδες ψυχές, χιλιάδες έγνοιες. Κι εσύ ένα με το χώμα, ένα με τον ουρανό, ένα με όλους αυτούς που πρίν από σένα, μαζί με σένα και μετά από σένα θα υμνούν τη Μεγαλόχαρη.

Πολλοῖς συνεχόμενος πειρασμοῖς, πρὸς σὲ καταφεύγω, σωτηρίαν ἐπιζητῶν· Ὦ Μῆτερ τοῦ Λόγου καὶ Παρθένε, τῶν δυσχερῶν καὶ δεινῶν με διάσωσον.

Λες κι αφήνεσαι. Δεν έχεις τίποτε πια να φροντίσεις εσύ...

Ἔμπλησον, Ἁγνή, εὐφροσύνης τὴν καρδίαν μου, τὴν σὴν ἀκήρατον διδοῦσα χαράν, τῆς εὐφροσύνης, ἡ γεννήσασα τὸν αἴτιον.
 
Μες στη θλίψη συναντιέσαι με την πηγή της χαράς...

Προστάτιν σε τῆς ζωῆς ἐπίσταμαι, καὶ φρουρὰν ἀσφαλεστάτην, Παρθένε, τῶν πειρασμῶν διαλύουσαν ὄχλον, καὶ ἐπηρείας δαιμόνων ἐλαύνουσαν, καὶ δέομαι διαπαντός, ἐκ φθορᾶς τῶν παθῶν μου ῥυσθῆναί με.

Γεννιέται μέσα σου μια πεποίθηση, μια αισιοδοξία που δεν σχετίζεται με τις ικανότητές σου ή τις επιλογές σου. Η φωνή ανεβαίνει, δυναμώνει. Δεν είναι ότι θέλει να επικρατήσει, αλλά έχει ψυχή να βγάλει, δίπλα, μαζί με άλλες καλύτερες και λαμπρότερες φωνές.

Θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς ὡς ἔσωσεν, ἑαυτὸν ἐκδεδωκὼς τῷ θανάτῳ, τὴν τῇ φθορᾷ καὶ θανάτῳ μου φύσιν, κατασχεθεῖσαν, Παρθένε, δυσώπησον, τὸν Κύριόν σου καὶ Υἱόν, τῆς ἐχθρῶν κακουργίας με ῥύσασθαι.

Λύνεσαι στα δάκρυα.

Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοί, κατῃσχυμένος ἀπὸ σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ' αἰτεῖται τὴν χάριν, καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα, πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

Ησυχάζεις.

Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ ἀδικουμένων προστάτις, καὶ πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καὶ βακτηρία τυφλῶν, ἀσθενούντων ἐπίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καὶ ἀντίληψις, καὶ ὀρφανῶν βοηθός, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, σὺ ὑπάρχεις, Ἄχραντε, σπεῦσον, δυσωποῦμεν, ῥύσασθαι τοὺς δούλους σου.

Ταχιά θα έρθει η απάντηση...

Έχεις δώσει τα ονόματα της ευρύτερης οικογένειας, των κουμπάρων, δυο φίλων καρδιακών και εκείνων των ανθρώπων με τους οποίους θύμωσες πολύ. Ξαναθυμάσαι:

Μεταβολὴ τῶν θλιβομένων, ἀπαλλαγὴ τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σῷζε πόλιν καὶ λαόν, τῶν πολεμουμένων ἡ εἰρήνη, τῶν χειμαζομένων ἡ γαλήνη, ἡ μόνη προστασία τῶν πιστῶν.

Φεύγεις, αλλά μέσα στη δεινή καθημερινότητά σου βρίσκεται ήδη ένα κομμάτι της Βασιλείας Του, και δίπλα σου η γλυκιά, τρυφερή μορφή της.


Αυγουστιάτικα βράδια, γεμάτα χάρη.