Είτε

Έρημη Χώρα, του Loccus

Είτε ηχούν οβίδες

Είτε συρίζουν τα καλάσνικοφ

Καθώς τις σφαίρες τους βυθίζουν

Σε μελαμψό κορμί

Είτε στη σιγή

Με έναν τελευταίο παφλασμό

Χάνεσαι, ψυχή μου,

Στο αχερούσιο νερό

Είτε με εκκωφαντική αλαζονεία

Οι δράστες αθωώνονται

Είτε στη σιωπή

Τα θύματα τυλίγονται

Θ’ αναζητώ

Τον ήχο του τζιτζικιού

Που με ησυχάζει κάθε μεσημέρι

Της θάλασσας το φλοίσβο

Που διατρανώνει

Πειστικά πως είναι καλοκαίρι

Τον άνεμο

Που περνά γλυκά μες στις πευκοβελόνες

Τα καρφιά στο ηδύτατο κορμί σου

Που βάφουν παπαρούνες

Σσσσ...

Τζιτζίκι απλώς να ξάπλωνα

Να σε υμνούσα ζαλισμένη από τη ζέστη

Με ένα τραγούδι αδιάλειπτο

Ύμνος και κλαυθμός

Παραδίδομαι ολότελα

Σου παραδίδομαι

Το πηχτό σκοτάδι

Λαχταρά δυσωπώντας το ανέσπερο Φως.

(31 Ιουλίου 2014)