Είμαστε σάρκινοι, αλλ' όχι σαρκικοί. Μέσα από τη σάρκα μας, μέσα από τον ψυχισμό μας, καλούμαστε σε ένα ταξίδι πολλαπλώς ενδιαφέρον και περιπετειώδες. Πώς να μην εξαντληθούμε στη σαρκική και ψυχική μας ύπαρξη αλλά να είμαστε πνευματικοί άνθρωποι. [Και δεν ομιλώ για τα κνώδαλα που αυτοσυστήνονται ως πνευματικοί άνθρωποι μέσω lifestyle περιοδικών].
Είχα τη χαρά και την πολύ λεπτή συγκίνηση να γνωρίσω την αυγή της ζωής στο πρόσωπο ενός βρέφους πολύ αγαπημένου φίλου. Και βλέπει κανείς πώς η σωματικότητα δεν είναι παρά το πρώτο απλώς επίπεδο επίγνωσης των ανεπίγνωστων, γλυκύτατων νεοσσών. Μόλις του μιλήσεις, του χαμογελάσεις, το κοιτάξεις στα μάτια, ανταποκρίνεται και σου μιλά, σου γελά, σε κοιτά στα μάτια. Σου λέει : "είμαι κουρασμένο, τώρα, πεινάω κιόλας, αλλά να, θα κάνω λίγο υπομονή, γιατί με απασχολεί και με ενδιαφέρει πάνω από τη νύστα μου, πάνω από την πείνα μου, η ανθρώπινη επαφή. Μ' ενδιαφέρει να σε συναντήσω".
Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, διαβάζω.
Και σκέφτομαι ότι ο Θεός ημών εθεάθη εν σαρκί. Και μας δείχνει τι είναι Θεός και τι είναι άνθρωπος. Γι' αυτό λέγεται Υιός Θεού αλλά και Υιός ανθρώπου.
Το μυστήριο της Ενσάρκωσης είναι τόσο ακατανόητο στον σύγχρονο άνθρωπο. Γιατί προσκρούει σε μια νόηση πλήρως περιφραγμένη στην ίδια της την περηφάνια. Ο Θεός είναι ισχυρός και συνάμα υπηρέτης και βοηθός του ανθρώπου στο πλαίσιο αυτής της λογικής, για τους προσκυνητές της δύναμης.
Ο δρόμος του θανάτου, της σταυρικής ατίμωσης, της συνάντησης με τον Άδη, είναι κάτι αδιανόητο στον σύγχρονο άνθρωπο. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που δεν αναζητούν τη δύναμη, αλλά τον Άναρχο.
Και όμως, εκεί η υπέρτατη ηδύτητα, το φως που εν τη σκοτεία φαίνει, η διαυγέστερη και διαρκέστερη ηδονή.
Ο Θεός μας, που έγινε πηλός, μας έδειξε τι μπορεί να κάνει τούτο το σκεύος κεραμέως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου