Ανήκει στο ταξίδι. Και είναι σπάνια απόλαυση η ανατολή. Πάντα μαγευτική, πραγματικά μοναδική όταν συνετελείται πάνω απ’ τα σύννεφα. Τα θερμά μωβ, ροζ, πορτοκαλιά παραδίδονται στα γαλάζια. Η μέρα χαμογελάει, μεστή, λαμπρή, υποσχόμενη...
Ώρες μπορείς να παρατηρείς ακούραστος το υπέροχο θέαμα, και καθώς ταξιδεύεις δυτικά, η ανατολή σου χαρίζεται, ανέμελη, έξω από το μέτρημα του χρόνου, έξω από τους νόμους του συνήθους, ώρα πολλή. Θα ζωγράφιζες έναν πίνακα, σε διάταξη κατακόρυφη, απλωμένη σε ορζόντιες στρώσεις από σύννεφα και φως, από λευκά, γαλάζια και φωτεινά γκρι. Θα αναπαυόσουν πάνω στα στρώματα, που αναπτύσσονταν δίχως κόπο, δίχως προσπάθεια μέχρι τον Θεό. Ο Θεός είχε σκύψει να συναντήσει το μέσα σου.
[Οι φωτογραφίες είναι πάνω από το Σαρλ ντε Γκολ. Την Ανατολή δεν τη φωτογράφησα, τόσο που μαγεύτηκα. Όταν πλησιάζαμε στο αεροδρόμιο, τότε μόνο θυμήθηκα τη φωτογραφική μηχανή].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου