Χάρες και Χαρές της Νύχτας

 Εύη Βουλγαράκη-Πισίνα, Δέντρα στο Φεγγαρόφως. 

Μεικτή τεχνική (ακρυλικό και μολύβια) σε χαρτί Modigliani,

Candido, 320 gr. Διαστάσεις 72 x 51 cm. 2010-12.

Η νύχτα έχει τις χάρες της. Μια από αυτές είναι η ησυχία... Οι ήχοι της φύσης ακούγονται μονάχα, ο φλοίσβος της θάλασσας της αενάως καταφιλούσας την ακτή, το τρίξιμο των φύλλων, ο άνεμος, τα νυχτοπούλια, τα τριζόνια.
Μες στη σιγαλιά, λέει, ακούει ο Θεός καλύτερα τις προσευχές των ανθρώπων. Γι' αυτό κι οι μοναχοί συνδέουν προσευχή κι αγρύπνια, ματώνοντας το κορμί τους κάθε νύχτα.
Ήθελα να πω λίγες κουβέντες για τους αγίους, αυτούς που διακριτικά μας συντροφεύουν, μα δεν πρόλαβα, δεν αξιώθηκα. Μέρες όμως σαν σήμερα, ο ύπνος δεν κολλάει.
Γιατί γνωρίζεις καλά -στο είπαν τα πουλιά- ότι από ετούτη την πανώλη θα επιβιώσουν μόνο οι πιο ισχυροί οργανισμοί, οι πιο ισχυροί και προσαρμοστικοί χαρακτήρες. Θα επιβιώσουν επίσης όσοι βρουν σταθερό σημείο να πιαστούν, στήριγμα απ' έξω.
Οι άλλοι θα χαθούν, ακόμα κι αν περάσουν κάποτε οι μέρες οι πιο βαριές της επιδημίας.
Κοιτάς τον τόπο σου, που γίνεται αβίωτος. Καμιά φορά προβληματίζεσαι με τη βαθύτατη απιστία, και σε πληγώνει ιδίως εκείνη όσων μιλούν για πίστη ολημερίς. Νομίζουν κάποιοι ότι η αθεΐα εντοπίζεται εδώ ή εκεί. Κι όμως, η αθεΐα εντοπίζεται στις καρδιές των χριστιανών που αναρωτιούνται και λένε: αφού σηκωθούμε, μετά τι; ποιος είναι ο δρόμος, ποιο είναι το σχέδιο;
Όσο κι αν αυτές μοιάζουν νουνεχείς ερωτήσεις, και περιβάλλονται από ένα περιτύλιγμα σοφίας και σύνεσης, είναι στη βάση τους βαθύτατα αθεϊστικές ερωτήσεις.
Τις είχε αρχικά και ο Μωυσής. Αν έμενε όμως σ' αυτές, ποτέ δεν θα οδηγούσε το λαό του από τη γη των Αιγυπτίων, τη χώρα της σκλαβιάς, στη γη της επαγγελίας και της ελευθερίας. Ποιος είναι ο δρόμος; Δεν του έδωσε οδικό χάρτη ο Θεός. Του είπε όμως να πορευτεί, και θα είναι μαζί του. Κακοπάθισαν στην έρημο σαράντα χρόνια, αλλά έφτασαν...
Πότε θα σε συναντήσουμε, Ιεριχώ; Πότε θα ξεκινήσουμε αυτή την πορεία;
Δεν ξέρω, και αυτά που δεν ξέρω είναι πολλά.
Η ξαγρύπνια σβήνει και παρηγοριέται με τις προσευχές, αυτές που χρωστούμε οι ξυπνητοί σε όσους αναπαύονται. Αυτές που σμίγουν με των άλλων, εκείνων που κάθε νύχτα μιλούν με τον Θεό μες στη σιωπή, και είναι η ραχοκοκαλιά του θάρρους μας. Ερχόμαστε και σμίγουμε την προσευχή μας και οι σποραδικοί, ακούς τη μουσική;
Και είναι η προσευχή, απ' τις χαρές του έρωτα, κι απ' τις χαρές της νύχτας, η πιο ερωτική...