Ξεκινά με
κορεκτίλα. Με ευγένειες, με διάκριση μεταξύ δημοσιολογίας και ουσιαστικής
αποτίμησης μιας είδησης σχετικής με ενδοσχολική βία.
Αλλά
στο δρόμο χάνεται. Και όχι μόνο χάνεται: τον λόγο του καταπίνουν τα σκοτάδια
της ρατσιστικής βεβαιότητας, μιας βεβαιότητας που εκφέρει κρίσεις επί πολλών. Ο
λόγος για το άρθρο του Ανδρέα Ζαμπούκα, με τίτλο «Τα σχολεία του Asperger» που
δημοσιεύτηκε στις 25 Ιανουαρίου στο protagon.gr, αλλά ούτε με την παρέλευση λίγων ημερών δεν έχει
ξεθωριάσει η αρχική αλγεινή εντύπωση.
Τα
πρώτα βήματα του Α. Ζαμπούκα στην ολισθηρή περιοχή συνδέονται με την πρώτη
βεβαιότητα: Η βία είναι η κατεξοχήν πραγματικότητα στα σχολεία.
Το μέρος
γίνεται το όλον. Η βία.
Ο
αρθρογράφος υψώνει το λάβαρο της καταδίκης της διάχυτης βίας. Η εμμονή όμως
αυτή –από όπου κι άν προέρχεται– αφενός συμπλέει με μια trendy σειρά ευρωπαϊκών προγραμμάτων υψηλού
οικονομικού ενδιαφέροντος, αφετέρου αποτραβά τα μάτια και συγκαλύπτει τη βία εκεί που όντως παράγεται.
Και τα λόγια
θα ήταν απλώς παπαρδέλες, πασπαλισμένες με τη ζάχαρη άχνη ενός
ψευδοεπιστημονισμού, που τόσο γλυκά σαγηνεύει το κοινό, καθώς το καλεί να
αυτοπαραιτηθεί από την κριτική του σκέψη και να εκχωρήσει τα δικαιώματά του με
σεβασμό στην "έμπειρη" πένα του αρθρογράφου. Αλλά δεν είναι απλώς
παπαρδέλες: ο αρθρογράφος, για την ακρίβεια ο συγγραφέας και καθηγητής
«δημιουργικής γραφής», όπως λέει ο ίδιος στο βιογραφικό του προσθέτοντας λίγα
μαυλιστικά ζαχαρωτά, δεν «φαντασιώνεται» και δεν παράγει απλώς λόγο, τουτέστιν
χίμαιρες και αέρα κοπανιστό.
Αντίθετα, δικαιώνει
συντελούμενες πράξεις, πράξεις βίαιης κατεδάφισης της δημόσιας εκπαίδευσης, στο
τώρα, σε 3 επίπεδα.
- Στη γενικευμένη απαξίωση των σχολικών μονάδων με υπερβάλλουσες περιγραφές
- Στη μονομερή απόδοση ευθυνών
- Στην ψυχιατρικοποίηση και ποινικοποίηση της σχολικής ζωής
Ο
αρθρογράφος το λέει καθαρά:
«Κάθε λεπτό που περνάει, κάθε
διδακτική ώρα, κάθε μέρα, κάποιοι άνθρωποι γίνονται πιο δυστυχισμένοι, πιο
αδιάφοροι, πιο «αυτιστικοί». Γιατί υφίστανται τις τραγικές επιπτώσεις ενός
αυταρχικού συστήματος λαϊκιστικής διαχείρισης, που υποθάλπει και συντηρεί όλα
τα είδη βίας που μπορεί να φανταστεί κανείς. Από την ψυχολογική, τη λεκτική,
μέχρι και την άκρως εγκληματική. Ας δοκιμάσει μία επιτροπή του Υπουργείου, με
εντολή Εισαγγελέα, να ψάξει αιφνιδιαστικά τους μαθητές. Θα εκπλαγούν οι πάντες
από τους σουγιάδες που θα μαζέψουν. Από την άλλη, ας οριστεί μια ομάδα ειδικών
να εξετάσει, με σοβαρότητα, την ψυχολογική κατάσταση των διδασκόντων. Σε τι
ποσοστό άραγε ανάγονται οι άνθρωποι που λαμβάνουν καθημερινά φαρμακευτική
υποστήριξη, με προβλήματα διαταραχής;»
Με το τικ
τακ του ρολογιού, το πέρασμα κάθε διδακτικής ώρα η κατάσταση επιδεινώνεται –
κάτι πρέπει να γίνει γι’ αυτό, έχει χαρακτήρα επείγοντα. Αν περάσουμε το γεφυράκι του «αυταρχικού συστήματος
λαϊκιστικής διαχείρισης» –που κλείνει το μάτι στο κοινό και στις προδιαθέσεις
ενός φυσικού αντάρτη-αντεξουσιαστή που κρύβουμε μέσα μας, ενός Τσε Γκεβάρα σε
σοκολατάκι, αλλά και ενός μεταρρυθμιστή που θα πατάξει τη σκόπελο του
λαϊκισμού, και θα ανατάξει το έθνος ή την κοινωνία, ενός Κεμάλ αλα γκρέκα–,
φτάνουμε στον πρώτο σταθμό:
Εισαγγελέας στα σχολεία. Εισαγγελέας, κύριοι, να συλλάβει
αυτούς τους επίδοξους τρομοκράτες με το σουγιαδάκι, όσο είναι ακόμα χλοεροί και
πριν γίνουν Ξηροί και είναι αργά. Αντιτρομοκρατία προληπτική στα σχολεία.
Είναι τυχαίο
που –τελευταίες ειδήσεις– με εντολές της πολιτικής ηγεσίας
επιδιώκεται η συνεργασία διευθυντών σχολικών μονάδων με την αστυνομία, με
κανονικές ανακρίσεις διευθυντών και μαθητών, είναι τυχαίο, που φορτώνονται
μαθητές με κακουργήματα για μια σχολική κατάληψη, που απειλούνται ότι δεν θα
δώσουν εξετάσεις Πανελλαδικές, που ανακρίνονται για τα πολιτικά φρονήματα των
οικογενειών τους;
«Τέσσερα ζεύγη ψυχαναγκαστικής συμμετρίας»,
ένα φράγκο η βιολέτα, οικοδομούν εκ νέου το επιστημονικό προφίλ του αρθρογράφου
που μόλις έχει ζητήσει ψυχιατρική ή έστω ψυχολογική αξιολόγηση των διδασκόντων.
Δεν
ισχυρίζεται κανείς ότι οι διδάσκοντες είναι όλοι άρτιοι. Αυτό δεν γίνεται σε
κανέναν επαγγελματικό χώρο. Πουθενά όμως δεν μένουν οι εργαζόμενοι τόσο
αβοήθητοι, τόσο απαξιωμένοι, τόσο επιθετικά κρινόμενοι από τον καθένα με το
δικαίωμα του γονιού, που του επιβάλλει να διεκδικεί τα πάντα για το καμάρι του
σε κλίμα πλήρους ιδιωτείας, αλλά και του φορολογουμένου, που γίνεται οιονεί
εργοδότης.
Ποιες είναι
κοντά σ’ αυτά οι προθέσεις του πραγματικού εργοδότη, του δημοσίου;
Έχουν
φανεί, με τις αθρόες διαθεσιμότητες,
που τώρα ολοκληρώνονται σε απολύσεις,
με τις προσχηματικές αξιολογήσεις
συνδεόμενες με ποσοστώσεις και μισθολογικές εξελίξεις, με τα ίδια τα κριτήρια
των αξιολογήσεων να είναι έωλα και να πριμοδοτούν τα παιδιά του κομματικού
σωλήνα, αυτών με «διοικητική», δηλαδή πολλαπλασιαστική των κεντρικών επιλογών,
εμπειρία κ.ο.κ.
Ενώ οι σχολικές κοινότητες χαίρονται
να υποδέχονται παιδιά με αυτισμό και asperger στη ζωή τους, όπως υποδέχονται
όλα τα παιδιά, και όλα τα
στηρίζουν να ζήσουν με πληρότητα τη σχολική ζωή στο πλαίσιο των δυνατοτήτων
τους, να χαρούν με πληρότητα τη ζωή της κοινότητας και το παιδευτικό αγαθό, ο
αρθρογράφος, υβρίζει με τρόπο χυδαίο και επικίνδυνο, που αγγίζει το όριο του
ναζισμού, με έναν εκρηκτικό συνδυασμό άγνοιας και προπέτειας, αυτά τα παιδιά
που είναι μαθητές μας.
Η υποβάθμιση
της παιδείας, μια βία που ασκείται πάνω στην κοινωνία μας, σχεδιάζεται
κεντρικά. Και τέτοια άρθρα, παρελκυστικά, ρατσιστικά και επικίνδυνα υπηρετούν
αυτό το σκοπό.
Είναι
αδιάφορες οι εσώτατες προθέσεις του αρθρογράφου και το αν συνειδητά επιδιώκει
τέτοιες συνδέσεις, ή απορρέουν ασύνειδα ως καρπός ανερμάτιστης και ασυγκρότητης
σκέψης. Σε αντίθεση με τις δικές του σερλοκχολμικές και ψευδοψυχολογικές
ερμηνείες, δεν θα προχωρήσουμε στα ενδότερα. Θα μείνουμε στα κείμενα.
Η
προθετικότητα του κειμένου είναι ξεκάθαρη. Το κείμενο αυτό εκπέμπει ένα
φασιστικό και ακραία ρατσιστικό λόγο που διαχέεται στην κοινωνία, διευρύνοντας
το φάσμα αποδοχής της παραφροσύνης που πλέον καθημερινά ζούμε.
Το κείμενο αυτό έχει επίσης τύχει κριτικής από
τη Γεωργία Βαλωμένου, Απάντηση στο άρθρο του Protagon «Τα σχολεία του Asperger»
και τη Φωτεινή Τσαλίκογλου, Η αποκατάσταση μιας αλήθειας για τα άτομα με Asperger
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου