Μια πόλη που ποτέ δεν έχει βγάλει αριστερό δήμαρχο και σπάνια έβγαζε κεντροαριστερό είναι η πόλη της Αθήνας, επάξια μητρόπολη και πρωτεύουσα ενός κράτους, όπου η ίδια η λέξη «κράτος» χάνει το νόημά της. Περισσότερο είναι το πεδίο λεηλασίας και ληστρικής επίθεσης ιδιωτικών συμφερόντων που το νέμονται και το λυμαίνονται, παρά κραταιό κάστρο που περιφρουρεί και διαχειρίζεται τα συμφέροντα ενός λαού.
Παρόμοια και η εικόνα της πόλης, μιας πόλης ερειπωμένης στο κέντρο της, μαρασμένης στις γειτονιές της.
Μιας πόλης που συστηματικά παραδίδεται στην ερήμωση, για να χαριστεί αργότερα σε ιδιωτικά συμφέροντα που θα την αναπλάσουν.
Μια πόλης που οι άρχοντές της παρουσιάζονται απατηλά ως ανεξάρτητοι τοπικοί άρχοντες, ενώ στηρίζουν όλες τις κεντρικές κυβερνητικές επιλογές και όλες τις μνημονιακές πολιτικές. Γι’ αυτό άλλωστε είναι εξαρχής εκεί. Έχουν λάβει το «χρίσμα» από αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στη μεγάλη της περιπέτεια.
Η Ώρα της Κάλπης
Καθώς το κλίμα πολώνεται και η ώρα της ελπίδας έρχεται, τίθεται ένα ζήτημα που συνδέεται με τη δεξαμενή ψήφων του Γαβριήλ Σακελλαρίδη στην Αθήνα. Και ενώ η δεξαμενή ψήφων είναι για όλα τα κόμματα ο λαός, ο ίδιος λαός, γίνεται μια προσπάθεια εξειδίκευσης τέτοια που συνιστά άλλη μια χάλκευση της πραγματικότητας.
Λαβή δίνει η κίνηση του υποψήφιου Γαβριήλ Σακελλαρίδη, που δευτερώνεται από μια αντίστοιχη χειρονομία του Αλέξη Τσίπρα, να καλέσει σε «μεταμέλεια» τους «πεπλανημένους» ψηφοφόρους της Χ.Α.
Η κίνηση αυτή αναβαθμίζει τους ψηφοφόρους της ΧΑ σε «συνομιλητές», συνομιλητές μάλιστα από τους οποίους έχει κάτι κανείς να περιμένει. Ο γλυκά χειραγωγητικός τόνος και η ελαφρά δικαιολόγηση μιας επιλογής ανωριμότητας τμήματος του λαού, θα ταίριαζε σε ιερέα που απευθύνεται στο «ποίμνιο», σε δάσκαλο που απευθύνεται σε παιδιά σκανταλιάρικα, όχι σε αριστερό ηγέτη.
Και ήρθαν τα επίχειρα, με τη διαστρέβλωση των πραγμάτων από τη μνημονιακή προπαγάνδα, που επιδιώκει να δώσει λυσσώδη αγώνα αυτοσυντήρησης, αλλά και να εγγράψει υποθήκη για την επόμενη μέρα, λερώνοντας το επίτευγμα του αντιπάλου.
ΑΡΚΕΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΤΑ ΨΕΥΔΗ.
Η Αντιμετώπιση της ΧΑ
Η διάρρηξη της σχέσης των ψηφοφόρων της ΧΑ με την ναζιστική αυτή οργάνωση, η ανακοπή του φασιστικού ρεύματος είναι μέγιστο διακύβευμα της δημοκρατίας. Γνωρίζοντας πόσο πολυπλόκαμη και βαθιά είναι η φασιστική διείσδυση, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή στους χειρισμούς, για να μη φέρνουν αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Οι πολιτικές «εξόντωσης» της ΧΑ, οι οποίες μάλιστα και στραμπούλιξαν το θεσμικό μας πλαίσιο για να επιβληθούν, οδήγησαν τελικά σε ηρωοποίηση και εκτίναξαν τα ποσοστά της ΧΑ. Μάλλον επιβεβαίωσαν την ψευδή εικόνα της ως «αντισυστημικού» κόμματος, δημιουργώντας μεγαλύτερη ακόμα σύγχυση. Πόσο μάλλον όταν οι χρόνοι που επιλέχθηκαν για αυτή την «εξόντωση» παραπέμπουν σε άλλους υπολογισμούς, ενώ μέχρι τότε υπήρχε ασυλία αλλά και στήριξη. Η ΧΑ χρησιμοποιήθηκε από το σύστημα, ποτίστηκε και ανδρώθηκε στο πλαίσιο του γενικότερου εκφασισμού της κοινωνίας. Πώς θα ήταν δυνατό να περάσει το τερατούργημα των μνημονιακών ρυθμίσεων, δίχως ακραίο αυταρχισμό; Τα πνευμόνια μας θα φέρουν πάντα τα σημάδια από τα δακρυγόνα, οι νεκροί μας θα σημαδεύουν με τρόπο ανεξίτηλο τις ημέρες και τα έργα των μνημονιακών κυβερνήσεων. Ποια είναι η ηθική βάση στην καταπολέμηση της ΧΑ από μια κυβέρνηση που έχει μετακινήσει όλη την ακροδεξιά και την έχει εντάξει στους κόρφους της, σε σημείο ένας παραδοσιακός νεοδημοκράτης να μην αναγνωρίζει πια τον πολιτικό του χώρο; Μας πνίξανε οι «αποτελεσματικοί» Βορίδηδες, Πλεύρηδες, Γεωργιάδηδες, που ανέλαβαν δράση όταν οι άλλοι δεξιοί υπουργοί αποδεικνύονταν «αναποτελεσματικοί».Ο ακροδεξιός λόγος του Φαήλου Κρανιδιώτη έχει μετατρέψει το δημόσιο χώρο σε οχετό βοθρολυμάτων.
Πώς γίνεται να ξεχάσει κανείς το σκάνδαλο Μπαλτάκου, κοινού συμβούλου πρωθυπουργού και Κασιδιάρη; Μήπως και μετά την αποκάλυψη του οριακού αυτού σκανδάλου, υπήρξε κάποια παραίτηση;
Ασφαλώς όχι. Αντίθετα επιβεβαιώθηκε η ρευστότητα των ορίων μεταξύ δεξιάς, αλλά και μνημονιακών παρατάξεων γενικότερα, και άκρας δεξιάς. Εξτρεμιστικής, για την ακρίβεια, άκρας δεξιάς. Διότι το σύστημα παίζει επικίνδυνα με το φασισμό. Ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός σε περιόδους κρίσης πολύ εύκολα μεταλλάσσεται σε φασισμό, όπως δείχνει η ιστορία.
Είναι όμως βαθιά πεποίθησή μου ότι με κανένα τρόπο δεν πρέπει να ανάγει κανείς τη ΧΑ σε σημείο αναφοράς στο δημόσιο βίο, και ουδέποτε σε συνομιλητή. Αντίθετα, το θετικό εκείνο πρόσημο δημιουργικής δράσης και δουλειάς, το προχώρημα σε όλα τα επίπεδα είναι η μόνη απάντηση στο νοσηρό φαινόμενο του φασισμού.
Τώρα λοιπόν
Ο φασισμός αντιπαλεύεται μέρα τη μέρα, δράση τη δράση. Ο φασισμός κρύβεται στη διγλωσσία δήθεν ανεξάρτητων φιλομνημονιακών υποψηφίων [ο λόγος εδώ δεν είναι ασφαλώς για τα πραγματικά ανεξάρτητα, αλλά πολιτικοποιημένα κινήματα πολιτών, αλλά για τους χώρους εκείνους που επιδιώκουν την ασάφεια ως εργαλείο δημοφιλίας ομού και εξαπάτησης], ή και υποψηφίων μπερλουσκονικού τύπου.
Για να γυρίσουμε στην πόλη των Αθηνών και τον Καμίνη, θυμίζουμε τη στήριξη από μέρους του όλων των μνημονιακών επιλογών που είναι και σημαντικό αίτιο -όχι το μόνο- της εκρηκτικής ανόδου του φασισμού, τη στήριξη κάθε λογής συμφερόντων στο δήμο και της διαπλοκής που θέλει μια πόλη να ερημώνει και μετά να ξεπουλιέται, την προσπάθεια να κρύβονται οι άστεγοι, οι φτωχοί και οι κάθε λογής περιθωριακοί, τους οποίους αντιμετωπίζει ξεκάθαρα ρατσιστικά... Τι να ξεχάσει κανείς από όλα αυτά.
Συνεπώς, τα διλήμματα τίθενται αναπόδραστα και δεν μπορεί κανείς να παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο. Ο Πόντιος Πιλάτος σταύρωσε τον Χριστό, ο ποντιοπιλατισμός σταυρώνει τον άνθρωπο σήμερα.
Μην έχοντας καμία οργανική σύνδεση με κάποιο πολιτικό χώρο, διατηρώντας το δικαίωμα να εκφράζομαι ελεύθερα και χωρίς αυτοπεριορισμούς πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τις εκλογές, ελπίζω ολόψυχα να δούμε μια αλλαγή και ποιοτική αναβάθμιση της πόλης. Και αυτό θα είναι και έργω καταπολέμηση του φασισμού και του ρατσισμού.
Είναι πολύ σημαντικό για την ίδια τη δομή της πόλης, είναι πολύ σημαντικό για τις δομές αλληλεγγύης, είναι πολύ σημαντικό και για τον αντιφασιστικό αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου