Ὁ πόλεμος στὶς μέρες μας παφλάζει
Μόλις ποὺ ἀκούγεται καθὼς
Ζωὲς χάνονται στὰ μέρη μας
Δὲν μᾶς ἀγγίζει κατάσαρκα –– εὐτυχῶς
Εἶναι τοῦ ξένου ὁ χαμὸς
Ψιθυριστὸς ἀνεπαίσθητος
Τραχιὰ ἡ ἀφή μας
Ἀπὸ τὴ σκοτούρα
Ὁ ἀδιάλειπτος βόμβος
Μηνυμάτων ἀνεπίδοτων
Πνίγει τὴ θύμηση
Εὔκολα ξεχνᾶς
Καθὼς λαχταρᾶς
Τὴ λήθη καὶ μιλᾶς
Γιὰ παραλίες μὲ μέλλον
Μὲ ὀμπρέλες πλουμιστὲς
Γιὰ δυνατότητες
Ποὺ τὸ ἀφτὶ σοῦ γλείφουν ὑποσχόμενες
Ἐνῶ ἡ ἴδια γλώσσα μ’ ἕνα συριγμὸ καταβροχθίζει
Τοὺς ἴδιους ξένους
Ξανὰ καὶ ξανὰ καὶ ξανά
Στὸ λυκαυγὲς ἑνὸς ποτοῦ μεθυστικοῦ
Πίνεις καὶ ξανανιώνεις
Πίνεις και ξεχνᾶς
Παραλογίζεσαι
Παραισθησιάζεσαι
Παραμυθιάζεσαι
Παραδίνεσαι μ’ ἕνα σπασμὸ
Στ’ ἀδράχτια τῆς πραγματικότητας
Λιγόθυμη
Παραλίγο –– εὐτυχῶς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου