Τα μάτια πράσινα
Καθότι
Αντιφεγγίζουν
Τον ποταμό
Που αργοκυλά
Στο δρόμο
της βελανιδιάς
Σε ώρες
σκοτεινιάς
Γκριζάρουνε
Στου βένιου
το σταχτί
Με την κόρη
μεστωμένο
Καστανόχωμα
βαμμένη
Κλωστές από
τα χρυσαφιά
Φθίνοντα
πεφταστέρια
Ενός
αιωνόβιου πλάτανου
Διαχέουν το
φως
Τη λάμψη της
καρδιάς
Στεφανωμένη
η ίριδα
Βασιλικό
πολτό και μέλι
Μιας ηλικίας
ώριμης
Κι αν οι
κόχες τους βαθαίνουν
Σε σπηλιά
Κι αν τα
βλέφαρα βαραίνουν
Και στον
άνεμο
Κρατιούνται
πιο κλειστά
Κι αν οι
πόροι τους στερέψαν
Από δάκρυα
Κάτι απ’ τη
σπίθα
Συμπυκνώνουν
Του
παλαίμαχου αετού
Με επίγνωση
εαυτού
Στοχάζεται
τον κόσμο
Από ψηλά
Μάτια
πράσινα
Καθότι
Στο βυθό σας
Η ομορφιά του κόσμου
[Σχεδίασμα ατελές, στον Δ.Π.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου