27 Φεβ 2013

Είναι Ψεύτρες, οι Φωτογραφίες;




Τι μου έκανες σήμερα φίλε Γιώργο! Στέριωσα τη σκάλα, ανέβηκα στα πατάρια, χώθηκα στις κούτες και ψάχνω να βρω παιδικές μου φωτογραφίες… Μάταιο! Δεν υπάρχουν στο σπίτι… Βυθίστηκα στο βάθος του χρόνου και έφτασα μέχρι τα παιδικά χρόνια των δικών μου παιδιών… Ξέμειναν και πάλι οι δουλειές… Χάρηκαν τα μάτια τόσες αγκαλιές… Τόσα χαμόγελα… Τόσες στιγμές οικογενειακές… Εδώ τα τρία μικρά γυμνά στη μπανιέρα. Εδώ η Εύη και ο Δημήτρης αγκαλιά. Και πάλι παρακεί. Εδώ, η Μαρία γίνεται η "μαμά" του Γιώργου… Εδώ τα δυο μεγάλα παρατηρούν το νεογέννητο και τριπλοβαπτισθέν (άλλη φορά αυτή η ιστορία!). Εδώ ξαπλώνουμε [τις κορμάρες μας!] στη θάλασσα… Εκεί ο Δημήτρης πετάει τα παιδιά αεροπλάνο. Να κι ο παππούς, ο πατέρας του Δημήτρη, νεότατος. Και η γιαγιά, η μάνα μου, σαν να της μοιάζω τώρα… Ο πατέρας μου, με τα μικρά στο χαλί… Τα πάρτι, μια πλημμυρίδα από παιδιά… Εγώ με το ένα, ή με το άλλο, ή με τα δύο ή και τα τρία… Ταξίδια… Περιηγήσεις στο μαγικό κόσμο των παιδικών βιβλίων… Ζωγραφίζοντας… Κάνοντας κωλοτούμπες και ακροβατικά… Περιηγήσεις στα βουνά. Στη σκηνή το καλοκαίρι… Οικοδομικές εργασίες. Πάλι με τον Δημήτρη αγκαλιά. Φαγητό σε ταβέρνες… Σε επισημότερες δεξιώσεις. Καβάλα στο γαϊδούρι… Ο θείος μας χάρισε σκέιτμπορντ, και διασχίζουμε το σαλόνι απ’ άκρου σ’ άκρο! Τα ποδήλατα, διαδοχικά. Οι διακοπές με το σκυλί και τα ποδήλατα. Ποδηλασία στο βουνό. Η Πεντέλη βαθυπράσινο δάσος… Στο αεροδρόμιο. Μιλώντας σε συνέδρια. Στους Δελφούς και τον όσιο Λουκά Βοιωτίας. Σε δεκάδες μέρη, ιστορικά και ανιστόρητα… (sic) Με φίλους από όλα τα μέρη του κόσμου. Ω, πόσο αδύνατη ήμουν! (Γιατί πάντα πίστευα πως είμαι χοντρή;). Με τα ξαδέρφια των παιδιών. Με τα δικά μας αδέρφια…

Ένα είναι το κοινό στοιχείο όλων των φωτογραφιών… Ανεμελιά, χαμόγελα… Αγάπη, ζέστα, ξεγνοιασιά… Και πάλι ανεμελιά, και γέλιο πλατύ… Μάτια βελούδινα, μάτια γελαστά…

Πόσο λείπουν τώρα όλα αυτά… Άραγε οι σημερινές φωτογραφίες να αποπνέουν αύριο την ίδια ανεμελιά, το ίδιο γέλιο; Είναι ψεύτρες, οι φωτογραφίες;

Ή μια σκιά, όντως, θα σκιάζει τα μάτια;

Η θέα σήμερα, μια πλημμυρίδα χαμόγελου… Τα μάτια μου, μια πλημμυρίδα δάκρια… Πάω να τα σκουπίσω τώρα, να ανασυνταχτώ. Θα ανέβω στο πατάρι, θα κατέβω πάλι στο ύψος της καθημερινότητας, πρακτική, αποτελεσματική, νηφάλια. Σε λίγο, Κυριακή μεσημέρι. Ελπίζω, πάλι με χαμόγελα στο τραπέζι… να μη σκοτωθούν οι συνιστώσες στην πορεία για το «σοσιαλισμό»… αφού ξυπνήσει και η απογευματινή βάρδια… η νεολαία…

Δεν έχουμε απαρτία. Τμήμα της ολομέλειας έχει αφισοκόλληση. Ψωμί, παιδεία, ελευθερία…

Εμείς έχουμε αναλάβει το ψωμί, τα μεγαλύτερα παιδιά την παιδεία, ο μικρότερος απολαμβάνει όσο είναι καιρός ακόμη την ελευθερία του… Και η ζωή συνεχίζεται.

Venceremos!




ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο αυτό είναι μια απλή συμμετοχή σε δι-ιστολογικό αφιέρωμα που εμπνεύστηκε και οργάνωσε ο Βιβλιοθηκάριος!

Συμμετέχουν:

Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι
Σημειωματάριο: Μια παλιά φωτογραφία

9 σχόλια:

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ευτυχώς όσο ήσουν στο πατάρι κανείς δεν πήρε τη σκάλα. Μια συνιστώσα στο πατάρι δακρυσμένη θα ήταν μια κάποια λύσις...

(Υπέροχη η ιστορία, το κλίμα, η αναμέτρηση με την πραγματικότητα που ζει κάτω από το πατάρι)

Evi Voulgaraki είπε...

Ευχαριστώ, Γιώργο. Ήταν πολύ ωραία η ιδέα σου... Σήμερα οι γυναίκες δεν κλαίνε... αλλά δεν λένε και πάντα την αλήθεια!

KidsCloud.gr είπε...

Σε αυτά τα πατάρια ιστορίες ολάκερες...

Mε συνεπήρες! :)

γρηγόρης στ. είπε...

Πάντα οι φωτογραφίες λένε πολλά και κρύβουν άλλα τόσα. Αλλά δεν είναι ποτέ ψεύτρες.
Γιαυτό καλό είναι καμιά φορά να ζούνε και στο πατάρι....

Evi Voulgaraki είπε...

Ευχαριστώ, KIDS' CLOUD! Χαίρομαι που γνωριζόμαστε! Πολλά αμοντάριστα αρνητικά θετικών αναμνήσεων!!!

Γρηγόρη, όπως καταλαβαίνεις δεν το έχω πολύ με τις φωτογραφίες και άλλα φετίχ... Γι' αυτό και καταλήγουν σε πατάρια. Τώρα όμως είναι ακόμα σκόρπια παντού, γιατί όλοι θέλουν να τις δουν πριν ξαναφυλαχτούν... Και πέφτει το γέλιο της αρκούδας! Η Μαρία με ρώτησε ποιο είναι το μωρό που έχω βάλει στην ανάρτηση. Δεν γνώρισε τον εαυτό της... :)

Κατερίνα Τοράκη είπε...

Ωραίο κείμενο! Και αυτό το Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία!

Evi Voulgaraki είπε...

Ευχαριστώ, Κατερίνα. Χάρηκα πολύ που γνωριστήκαμε μέσω του αφιερώματος (να είναι καλά ο Γιώργος!) και σε καλωσορίζω εδώ, στο βρέφος ιστολόγιό μου...

Ξωτικό είπε...

με συγκίνησε η απαρίθμηση των στιγμιοτύπων, τόσο χαοτική, οικεία, και ζεστή...
φωτογραφίες από το λύκειο, δεν έχεις; έχω μία υποψία οτι βρεθήκαμε εκεί (αν και όλες οι δικές μου της εποχής αυτής είναι πλέον στο πατρικό σπίτι που δεν έχω πια πρόσβαση)
μου άρεσε επίσης η "απογευματινή βάρδια", θα το λέω κι εγώ αυτό!!!

Evi Voulgaraki είπε...

Καλημέρα, Ξωτικό! Ευχάριστα συναπαντήματα στο δάσος! Οι παλιές φωτογραφίες είναι όντως στο πατρικό μου... Ελπίζω να είναι εκεί... Θα τα λέμε εδώ ή στον αστικό αγρό... Έχουμε σίγουρα κοινούς γνωστούς.